Współczesna implantologia stomatologiczna jest dziedziną zajmującą się rehabilitacją narządu żucia z wykorzystaniem wszczepów śródkostnych. Zabieg poprzedza szeroko pojęte planowanie, nierzadko regeneracja tkanek twardych i miękkich, przygotowany obszar podlega wprowadzeniu wszczepów, kolejny etap to odbudowa implantoprotetyczna oraz długofalowa, dożywotnia opieka nad pacjentem zaopatrzonym implantoprotetycznie.
W stomatologii pojęcie implantacji ( wszczepienie) odnosi się do śródtkankowego wprowadzania alloplastycznego lub ksenogennego materiału w celu stworzenia warunków dla protetycznej rekonstrukcji uzębienia lub tkanek twarzy, rehabilitacji funkcjonalnej i poprawy estetycznej oraz uniknięcia procesów inwolucji. Implantoprotetyka oznacza nową dziedzinę współczesnej stomatologii interdyscyplinarnej, jak też służy do określenia metody leczenia w sensie pełnej procedury zabiegowej – obejmującej łącznie część chirurgiczna i protetyczną. W latach 1970- 1980 implantologia przeżywała burzliwy rozwój , w wyniku którego w roku 1982 została uznana przez Niemieckie Towarzystwo Stomatologiczne za naukową metodę leczenia. Żadna inna dziedzina nauki nie wpłynęła w tak krótkim czasie i w tak znaczący sposób na metody terapii we wszystkich dyscyplinach stomatologicznych, jak implantologia śródkostna.
Proces zastąpienia utraconych zębów protezami wspartymi na implantach ma następujące zalety:
Z funkcjonalnego i estetycznego punku widzenia rozwiązanie to stanowi najbardziej optymalny sposób odbudowy brakujących zębów.
Uzupełnienie braku zębowego odbywa się w sposób najbardziej zbliżony do naturalnego.
Rekonstrukcje wsparte na implantach są niezależne od zębów sąsiednich.
Niezwykle ważna rolę odgrywa stymulacja tkanek kostnych sąsiadujących z wszczepem poprzez oddziaływanie bodźców funkcjonalnych, dzięki czemu następuje zagęszczenie struktury kostnej.
Głównym zadaniem współczesnej implantoprotetyki jest poszukiwanie metod przezwyciężania miejscowych i ogólnych przeciwwskazań do leczenia. Tendencje rozwojowe ostatnich lat wyrażają się w stosowaniu przeszczepów kości, osteotomii dystrakcyjnej kości, sterowanej regeneracji kości, operacyjnej transpozycji nerwów, podnoszenia dna zatoki szczękowej oraz w dążeniu do uzyskiwania coraz doskonalszych efektów estetycznych.
Uzupełnienie utraconych zębów rekonstrukcjami osadzonymi na implantach, odpowiadającymi pod względem funkcji i estetyki naturalnym zębom jest niezwykle atrakcyjne i korzystne dla pacjenta. Zostają przywrócone zdrowie, estetyka i funkcja. Możliwe jest więc uniknięcie niekorzystnych następstw mogących wystąpić w przypadku utraty funkcji a estetyka jamy ustnej, jako centralnego narządu komunikacji odgrywa zasadniczą role w sposobie w jaki oddziałujemy na innych ludzi.